Hendrik van Harclay (ca.1270–1317) se kritiese Skotisme, afgelei uit sy Quaestiones Ordinaire (1312–1317)

The critical Scotism of Henry of Harclay (ca.1270–1317), as deduced from his Quaestiones Ordinaire (1312–1317)

Abstract

Hierdie artikel bied ’n oorsig oor die lewenswerk en ’n interpretasie van die belangrikste uitset van ’n onderbeskrewe denker in die hoogskolastiek aan: Hendrik van Harclay (ca.1270–1317), voormalige kanselier van die Universiteit van Oxford en biskop van Lincoln (vanaf 1312 tot 1317) se geredigeerde nalatenskap, tot op datum nog net byeengebring in die 29 vrae in sy Quaestiones Ordinaire en geskryf juis in die produktiewe periode tussen 1312 en 1317, word aan die orde gestel met betrekking tot sy ooreenstemmingsteorie (in kritiese verset teen sy andersins vernaamste diskursiewe invloed, Johannes Duns Skotus (ca.1266–1308) se teorie van algemene natuur of natura communis), sy unieke en selfs “Harcliaanse” konseptualisme sy beskouinge oor die ontologiese status van relasionele toevallighede, sy toepassing daarvan op ’n etiese raamwerk met verwysing na die verhouding tussen deug en wil en sy eg Franciskaanse prioritisering van die wil bo die intellek. Deur Harclay se Skotisme uitdruklik as krities te substansieer, Johannes Duns Skotus (ca.1266–1308); lewer die artikel ’n noemenswaardige bydrae in die betreklik jong resepsie van hierdie ontwykende filosoof-teoloog se bydrae tot hoog skolastiese ontwikkelinge in die vroeë 14de eeu.